مراکز داده سازمانی و اداری و ISPها با الزامات و خواسته های فزایندهای برای تأخیر کم، امنیت داده، سرعت بالاتر و مسافت ارسالی بیشتر در شبکه ها رو به رو هستند. هم ترانسپوندرها و هم ماکسپوندرها اجزای کلیدی جهت ارتقاء شبکه های خود با برآورده ساختن این خواسته ها می باشند. در شبکه انتقال نوری (OTN)، هر دو به واحد تبدیل نوری (OTU) واحد تبدیل طول موج تعلق دارند. در این مقاله به تفاوت این دو مؤلفه شبکه OTN اشاره می کنیم.
در مخابرات فیبر نوری، ماکسپوندرها می توانند چندین سرویس را با استفاده از پروتکل شبکه انتقال نوری (OTN) ITU برای نگاشت سرویس ها بر روی آپلینک مشترک ترکیب کنند. یک ماکسپوندر میتواند ظرفیت فیبر را با کاهش تعداد طول موجهای مورد نیاز برای انتقال دادهها، کارآمدتر کردن استفاده از فیبرها و ایدهآل ساختن آنها برای رشد شبکه در آینده بیشینه کند. اپراتورها، ISPها و سایر صنایع اغلب از ماکسپوندر استفاده میکنند؛ زیرا دارای ویژگیهایی از قبیل نظارت و مدیریت از راه دور انعطافپذیر، ابزارهای عیبیابی لینک، و نظارت دو طرفه بر عملکرد اینترفیس های سرویس مشتری و آپلینک هستند.
ترانسپوندرهای نوری اغلب جهت افزایش مسافت انتقال نوری با تبدیل طول موج به کار گرفته می شوند. این تجهیز سیگنال نوری سمت مشتری را با اعمال 3R ها (زمانبندی مجدد، شکلدهی مجدد و تقویت مجدد) یا با نگاشت آن به شبکه OTN به سیگنال الکتریکی تبدیل میکند و سپس دوباره آن را به سیگنال نوری به سمت خط تبدیل می کند. اجرای 3R ها می تواند یک لینک مخابرات نوری بدون خطا و قابل اعتماد را تضمین کند.
یک ترانسپوندر میتواند با نگاشت سیگنالها در یک OTN استاندارد که از تصحیح خطای رو به جلو (FEC) در لینک های با مسافت بالا و تقویتشده شهری پشتیبانی میکند، نیاز به تکرارکننده یا تقویت کننده را برطرف کند. ترنسپوندهای نوری معمولاً بر اساس نرخ داده و محدوده و مسافت انتقال سیگنال طبقه بندی میشوند. اپراتورها، ISPها و سایر صنایع اغلب ترانسپوندرها را برای ساختن بکبون و شبکههای DCI یا ارائه سرویس مدیریت شده به شرکتها و سازمان ها به کار میگیرند.
تفاوت اصلی بین ماکسپوندر و ترانسپوندر در این است که ماکسپوندرها دارای ظرفیت اضافی برای ترکیب چندین سرویس در یک طول موج واحد با مالتی پلکس کردن چندین کانال به یک سیگنال مرتبه بالاتر هستند که استفاده کارآمدتر از فیبرها را نسبت به یک ترانسپوندر امکان پذیر می کند.
لطفاً مقاله "OTN و کاربرد های آن در شبکه های نوری " را مطالعه بفرمایید.
ترانسپوندرها و ماکسپوندرها برای اجرای اپلیکیشن های OEO (Optical-Electrical-Optical) در شبکه WDM استفاده می شوند. این توابع و عملکردها عمدتاً عبارتاند از:
ترانسپوندرها و ماکسپوندرها می توانند به طور خودکار سیگنال ها را در طول موج های جدید بدون هیچ گونه تغییری در داده های روی سیگنال دریافت، تقویت و دوباره ارسال کنند که تنها با استفاده از ترنسیور نمیتوان به آن دست یافت.
راهکار WDM مبتنی بر ترانسپوندرها یا ماکسپوندرهای اکتیو انتخاب بهتری است، به خصوص زمانی که ترنسیورها و سوییچ ها کاملاً سازگار نیستند یا زمانی که ترنسیور به تنهایی به اندازه کافی نیازهای شما را برآورده نمی کند. به عنوان مثال، ممکن است به سرعت بالاتر، فاصله انتقال بیشتر و امنیت بالاتر از آنچه که با ترکیب سوئیچها و روترهایی که در حال حاضر نصب شدهاند، نیاز داشته باشید. در زیر مواردی وجود دارد که استفاده از یک راهکار مبتنی بر ترانسپوندر می تواند چالش های رایج را حل کند:
1- اگر میخواهید شبکههای خود را رمزگذاری کنید، ماکسپوندر و ترانسپوندر به محافظت از دادههای حساس کمک کرده و الزامات قانونی را با رمزگذاری برآورده میکنند.
2- اگر داده ها باید روی یک مسافت بسیار طولانی ارسال شوند که ترنسیورها از WDM با مسافت طولانی پشتیبانی نمی کنند، یک راه حل مبتنی بر OEO با ترانسپوندر و ماکسپوندر میتواند مسافت پوششی شبکه WDM را با تصحیح خطا FEC افزایش دهد.
3- اگر ISPها نیاز داشته باشند که سیگنال خاکستری (یعنی غیر WDM) را به کاربران نهایی تحویل دهند، ترانسپوندرها و ماکسپوندرها میتوانند آن را درک کرده و محدود کردن پهنای باند اتصال نوری را برای ISPها آسان تر کنند.
4- اگر داده ها می بایست در شبکه های WDM با سرعت بالاتری نسبت به ترنسیور ارسال شوند، ترانسپوندرها و ماکسپوندرها راه دیگری برای پشتیبانی از نرخ سریعتر بدون مراجعه به ترنسیور سریعتر هستند.