قسمت دوم

ما اغلب سوییچ‌های شبکه را محصولات انتقال شفاف مشاهده می‌کنیم. ولی در واقعیت چه اتفاقی می‌افتد؟ در واقعیت چیزی فراتر ازآنچه ما در ذهن داریم اتفاق می‌افتد. در این مقاله آقای نیل هلر تأکید می‌کند که هر بخش از ساختار انتقال یک تأثیر قابل‌توجهی در سیستم انتقال و عملکرد آن دارد.

دست‌کم یک سوییچ شبکه می‌تواند به‌صورت یک‌تکه سیم فرض شود. همین یک‌تکه سیم هم مقاومتی دارد که روی پهنای باند می‌تواند تأثیر بگذارد.

در مقاله قبل ما درباره اینکه چگونه تصویر تحت شبکه به‌صورت فریم‌های تصویری و پکت های اختصاصی انتقال می‌یابد، بحث کردیم.

همچنین گفتیم که سایز فریم برای دوربین‌های امنیتی تحت شبکه عموماً بستگی به سایز مگا پیکسل دوربین دارد. هرچقدر مگا پیکسل دوربین بالاتر، پکت انتقالی نیز بزرگ‌تر می‌شود. اگرچه سوییچ‌های شبکه برای کاربرد دیتا ساخته‌شده‌اند، اما اولویت اصلی آن‌ها عبور دیتا در قابل‌اعتمادترین و سریع‌ترین راه است.

هنگامی‌که تصویر تحت شبکه را دیتا فرض می‌کنیم، تفاوت زیادی بین سایز پکت یک فایل ورد و فایل تصویری ویدیویی وجود دارد. تمرکز سوییچ‌های شبکه روی کاربردهای غیر ویدیویی زمانی مشخص می‌شود که بدانید کیفیت تست آن ۶۴بایت است در حالیکه یک دوربین با کمترین مگا پیکسل حداقل ۱۰۲۴بایت نیاز دارد.

پکت سایز بزرگ‌تر برای دوربین‌های با مگا پیکسل بزرگ‌تر تا ۹۶۰۰بایت می‌تواند باشد.

می‌توان نتیجه گرفت که بیشتر سوییچ‌های شبکه سایز پکت خود را در ۱۰۰مگابیت در ثانیه تا ۱۵۱۸بایت محدود می‌کنند. اما صبر کنید، شما فقط مشخصات سوییچ خود را بخوانید که به‌صورت شفاف بیان می‌کند پکت سایز یا فریم‌های جامبو تا ۹۶۰۰بایت را هم می‌تواند هندل کند. یک نگاه دقیق‌تر نشان می‌دهد که این جمله درست است و پهنای باند سوییچ شما تا ۱گیگابایت را ساپورت می‌کند ( با فرض اینکه سوییچ شما ظرفیت ۱گیگابایت را داشته باشد.(

البته این مقدار زیاد است. تقریباً هر دوربین تحت شبکه حفاظتی در ۱۰۰مگابیت در ثانیه اجرا می‌شود. در شبکه شما باید سرعت پورت‌های انتقال را مچ کنید. عدم انجام این کار باعث می‌شود فریم‌های تصویر کاهش یابد.

بنابراین ۱۰۰مگابیت در ثانیه از یک دوربین باید با یک سوییچ شبکه با سرعت ۱۰۰مگابیت در ثانیه مچ بشود. حالا ما یک مشکل اساسی با مگا پیکسل دوربین‌ها و پکت های بزرگ انتقالی ( یا فریم‌های تصویری) در هر ثانیه داریم.

مشکل چیست؟

انتقال به‌صورت قابل‌توجهی کاهش پیدا می‌کند. پهنای باند کم شده و دوربین با پهنای باند بالاتر مقاومت بیشتر و تصویر خراب‌تر می‌گردد.

یک پهنای باند داخلی دیگری وجود دارد که به آن Throughput می‌گویند. یک باس که همه پورت‌های سوییچ پورت را وصل می‌کند. مجدداً این مشخصه تفاوت بین سوییچ‌های طراحی‌شده مخصوص دیتا و آن هایی که برای دوربین طراحی‌شده‌اند را بیان می‌کند. Throughput باید حداقل دو برابر مجموع بیشترین پهنای باند کل پورت باشد.

آنچه قابل‌توجه است تعداد پورت‌های وصل شده است. در کاربرد دیتا (و نه ویدیو) عموماً همه پورت‌ها استفاده نمی‌شوند. و اگر هم استفاده شوند همه ظرفیت پهنای باند آن مورداستفاده قرار نمی‌گیرد. اما این حالت برای دوربین‌های تحت شبکه وجود ندارد. نتیجه این می‌شود که تصویر دوربین خوب است تا زمانی که تعداد پورت‌ها به حد معینی می‌رسد و تصویر کند می‌شود. مثل‌اینکه در یک بزرگراه در ساعت اوج ترافیک تعداد خودروها رفته‌رفته بالاتر برود. سرانجام همه‌چیز متوقف می‌گردد.

چیزی که شمارا شگفت‌زده خواهد کرد این است که این موردی که بحث کردیم در سوییچ‌های شبکه استاندارد نشده است. در بسیاری از موارد فهمیدن آن بسیار مشکل است بخصوص زمانی که مشخصات فنی یک محصول را مطالعه می‌کنید. این موارد می‌تواند تفاوت‌های حساسی را در عملکرد سیستم نظارت تصویری شما به وجود بیاورد.

پایان مقاله دوم

نویسنده : آقای نیل هلر

ترجمه: گروه مهندسی سپیتام

ادامه...